Tweedaagse bivaktocht van Visé naar Welkenraedt
De Voerstreek is bekend om zijn golvende groene landschap en grenst aan het Nederlandse Zuid-Limburgse Mergelland. De ondergrond is kalkrijk en door klimaatverschillen ten opzichte van de rest van Vlaanderen en Nederland vinden we in de streek planten en dieren die noordelijker niet meer voorkomen. Deze tocht loopt van het ene natuurgebied naar het andere, en doet de meest pittoreske dorpjes van de streek aan.
Kroegentocht
Afstand: 26 kilometer
Met een hele groep Ronsers op de trein sporen we naar Visé; enkel Olivier heeft voor zijn vierwieler gekozen. Via de kerk lopen we al snel het dorp uit en laten de Maas achter ons.
Bij Chapelle Lorette besluit ik links te nemen om me dat bij de Ferme du Temple te beklagen. Net als we schijnbaar ongezien het erf van de vierkantshoeve overgestoken hebben, komt een boze boer naar buiten. Of ik niet kan kaartlezen? Jawel, maar de topografische kaarten van het NGI die ik gebruik hebben de aardige gewoonte om ook privé-wegen te vermelden. En we waren geen bord tegengekomen dus zijn we één en al onschuld. De toon verzacht, in plaats van zijn gal op ons uit te spuwen, mag de gemeente het vergelden. Door mijn vrouwelijke charmes krijgen we de toestemming om verder te lopen.
Het duurt niet lang of we zitten bijna opnieuw in de moeilijkheden. Terwijl we een doorsteek maken door de akkers naar de vallei van de Berwijn, staat een man ons na te staren. Gelukkig zonder gevolg. De meanderende rivier leidt ons naar Berneau. Het is even zoeken naar het pad dat dwars door de koeienweiden loopt. Het brugje is afgesloten maar wat klauterwerk geraken we toch aan de overkant.
Over een open hoogvlakte lopen we naar Wittekapel. Het is zwoel weer en zweten geblazen. Iedereen is ongeveer mee, dus sla ik af in de holle weg richting ’s Gravenvoeren. Bij de volgende splitsing wachten we even op de laatste, maar die komt maar niet. Lhoon, alias Peter, is zoek! Terug bij de kapel is er van hem geen spoor te bekennen. Ik ken hem al wat dus weet ik quasi zeker dat hij ‘recht op recht’ is doorgewandeld. In looppas haal ik hem opnieuw in. Nabij Ketten zijn we weer herenigd.
We lopen langs het nauwe stroompje van de Voer richting het natuurreservaat Altenbroek. De eerste beklimming kondigt zich aan. Jurn herinnert zich een mooi paadje dat afdaalt door het Schoppemerheide naar Sint-Martens-Voeren. Het staat niet op mijn kaart maar hem kennende zal hij wel gelijk hebben. Helaas, het paadje buigt af in de verkeerde richting en we moeten wat prikkeldraad over en weiden doorsteken om tot in het hart van het dorp te geraken. Gelukkig deze keer geen boze boer.
Het dorpsbeeld wordt gedomineerd door de 23 m hoge bogen van de spoorwegbrug. Terwijl ik kijk naar het vervolg van de route, schrapen enkele deelnemers hun droge kelen. Op de binnenkoer van een voormalige hoeve maken we voor het eerst kennis met het lokale Rick’s bier. Karl en ik trachten de andere te overtuigen om ook voor een vlaai te gaan maar zonder succes.
In dit warme en zonnige weer, voel ik me wat licht in mijn hoofd terwijl ik als begeleidster normaal nooit alcohol drink. Als gevolg gaan we bij een kruispunt even de verkeerde kant uit, maar gelukkig zie ik dat snel in. Via een ommetje langs het Alsbos lopen we naar de Commanderie van Sint-Pieters-Voeren, het kleinste van de Voerdorpen. In dit kasteel wordt Voerense perestroop in grote koperen ketels boven een houtvuur bereid volgens een oud recept.
Via het bosreservaat Vrouwenbos, komt het gehuchtje Veurs aan de beurt, waar mooie vakwerkhuizen te bewonderen zijn. Terwijl de deelnemers vaak tot op het eind van mijn bivaktocht op droog zaad blijven, is er deze keer geen reden tot klagen. Opnieuw strijken we neer op een terrasje.
Niemand durft zich echter te wagen aan een ‘Voerdrupke mit Sjlieëkreke’, een lichte aperitiefjenever van 22° die gestookt wordt met het extract van sleedoornpruimpjes die in Voeren werden geplukt. Het bier daarentegen vloeit rijkelijk maar ik houd het deze keer bij een colaatje.
We klimmen door het Veursbos naar Teuven. Tussen de varens bloeit paars vingerhoedskruid. Dwars door de weide van ‘Green Valley Teuven’ lopen we naar de boerderij, op de hielen gezeten door een kudde koeien die naar de stallen wordt geleid. Hier wordt ook boerengolf gespeeld. We krijgen een weide toegewezen met zicht op de kerktoren. Een mooiere bivakplek hadden we niet kunnen hebben, met lang en zacht gras. En als blijkt dat er dan nog eens een echte ‘melkautomaat’ in de buurt is, kan het geluk van mijn groep niet meer op.
’s Avonds schuiven we onze voeten onder tafel bij Moeder De Gans, een herberg aan het dorpsplein. De witbehaarde kiekskes krijgen veel aandacht. Het is er lekker maar dat de extra aangeboden frieten bijgerekend worden, daar kan Linda niet mee lachen. Die krenterige hollanders…
Tocht der verloren schapen
Afstand: 24 kilometer
Na een ontbijt in de warme ochtendzon, zoeken we de Teuvenerberg op, nabij de Nederlandse grens. Na een stukje asfalt, steken we door een weide door naar het pad dat aan de bosrand loopt. De eerste mountainbikers komen onze zondagsrust verstoren. Terwijl we over een brede onverharde weg lopen naar Hombourg, moeten we geregeld de kant in.
Op zo’n toeristische wandelkaart is de detailgraad een stuk minder en zie je doordat de wandelwegen in het groen zijn aangeduid niet meer over welke soort weg het gaat. Een portie intuïtie is best wel nuttig. Het pad naar Plombières lijkt overgroeid dus moet we even de asfaltweg op naar het dorp. Ook de Geul vinden is minder makkelijk dan gedacht.
Onder een oude spoorwegbrug gaan we eten. Best wel imposant dit gietijzeren bouwwerk. Nabij Kelmis laten we de meanderende rivier achter. We laten het dorp links liggen en duiken nabij de Rochuskapel die in de schaduw van een eeuwenoude linde staat, de vallei van de Hohnbach in.
Een paadje leidt ons bergop maar loopt dan evenwijdig met de helling, dus klimmen we recht omhoog. Op de top is van Gerlinde geen spoor meer te bekennen, terwijl ik weet dat iedereen aan de voet nog mee was. Ik spoed me naar beneden maar vind ze niet. Een belletje via GSM laat weten dat ze, na enkele duistere omzwervingen, toch boven aangekomen is. Ik hoop dat dit het laatste verloren schaap van de tocht is.
Bij Hof Luterberg is het pad afgesloten wegens jacht, dus maken we een ommetje naar Lontzen. Goeddunkend knikt Lhoon als ik aankondig dat we vanaf nu recht op recht richting het station van Welkenraedt lopen. Een ijsje is op deze warme dag een welkome beloning. Nadine zorgt voor een laatste crisis op de trein, maar gelukkig is verpleger Jurn in de buurt om haar halsstarrige voetkramp te bekampen.
Conclusie
Een prachtige en unieke streek met mooie loofbossen. De inloop en uitloop zijn iets minder aantrekkelijk maar het hart van de Voerstreek is groen, vol met paadjes en pittoreske dorpjes.
Meer beelden in dit fotoalbum. Klik op ‘slideshow’ voor een diavoorstelling.
PRAKTISCHE INFO
SEIZOEN
In de Voerstreek kan je het hele jaar door op stap. We stapten er 13 – 14 juni 2009.
BEREIKBAARHEID
Visé en Welkenraedt zijn snel bereikbaar met de trein en liggen niet op dezelfde treinlijn.
KAARTEN
- NGI 1:20.000 34 7-8 Visé-Voeren
- NGI Wandelkaart 1:25.000 Land van Eupen & Geuldal
- NGI 1:20.000 43 1-2 Welkenraedt-Kelmis
BEWEGWIJZERING
Deze route is uitgestippeld op kaart. Sporadisch kwamen we eens GR-markering tegen of markering van lokale paden (zie wandelkaart).
OVERNACHTING
Wildkamperen is verboden maar is praktisch wel doenbaar. Er zijn voldoende bossen. Voor de groep heb ik een boer gemaild nl. Green Valley in Teuven. We betaalden €1 per persoon, en konden ook van een toilet en lavabo gebruik maken.
Op de toeristische website van de Voerstreek vind je een overzicht van de mogelijke logies. Zo zou je kunnen vanuit de jeugdherberg in Sint-Martens-Voeren twee dagtochten kunnen maken.
BEVOORRADING
De bevoorrading is erg beperkt in de Voerstreek. In Plombières is een bakker en anders winkels.
Wij aten uit bij Moeder De Gans in Teuven, waar je trouwens contant moet betalen (geen bank- of kredietkaart).
MEER FOTO’S
Debbie's tochten 